Waarom wij niet?

Harmannus Stoker en zijn vrouw Maria Veldman poseerden in 1947 voor de camera. Harmannus werkte al zijn hele leven in de strokartonindustrie en hield daarover een dagboek bij.

Voor meneer Stoker begon het werk in de strokartonfabriek al vroeg. In de vierde klas bleef hij zitten en moest hij van school af. ‘Ik bracht het eten naar de fabrieken in een klein rood karretje, dat was in de tijd toen de arbeiders nog twaalf uur moesten werken. Het warm eten zat in pannetjes, daar kreeg ik van elk pannetje een dubbeltje per week, dus vijftig cent per week voor alles. Wat een tijd. Ik ben in die tijd twaalf jaar geworden en vierde mijn laatste schoolfeest.’
Dat er mensen waren die het beter hadden dan zij, werd hem rond die tijd ook duidelijk. ‘Ik vroeg me toen weleens af waarom de één er piekfijn uit ziet, met mooie kleren en alles heeft wat z’n hartje begeert. Waarom wij niet? Onder de arbeiders was niet zoveel geschil, maar als ik de andere mensen zag lopen op straat. ‘Waarom wij niet?’ dacht ik dan altijd. Want ik moest mee naar de fabriek om wat bij te verdienen.’

Voor de volledige tekst van het dagboek, klik door naar: http://demensenvandestrokarton.nl/zeven-gulden-en-tweeentwintig-cent-per-week/

Voor meer informatie: http://www.hetverhaalvangroningen.nl/verhalen/een-strokartonloontje-te-veel-om-te-sterven-te-min-om-te-leven
Foto: privéarchief mevrouw Hut
Adres: Wedderweg Oude Pekela

Namen: Harmannus Stoker en Maria Veldman.