Kareltje

Peter Vosman schreef het volgende verhaal over zijn broertje “Kareltje”. De koppigheid van zijn broertje redde in 1945 zijn leven.

“Kareltje”

Een zondagmorgen in het oorlogsjaar van 1945.

Ik woonde in Oude-Pekela naast de watertoren. Die morgen wilde ik naar mijn oma,die in de bedrijfswoning van de Britannia woonde.”Jij kunt Kareltje mooi even meenemen naar Oma”, zei mijn moeder. Kareltje was mijn vijf jaar jongere broertje en ik werd altijd geacht, als achtjarige  goed op hem te passen.

Samen gingen we op weg en Kareltje kreeg de opdracht om zijn oudere broer goed bij de hand te houden. Op deze zondagmorgen was het doodstil op de weg. Ter hoogte van Free & Co wilde mijn broertje ineens geen stap verder lopen en wat ik ook ondernam niets mocht baten. Hij stribbelde erg tegen en ging languit op de weg liggen huilen. Ten einde raad besloot ik naar huis terug te gaan. Mijn moeder zei: “Goh,zijn jullie er nou alweer?” Ze zag mijn broer met en behuild gezichtje en vroeg: “Wat is er wel gebeurd? “

Ik vertelde, dat Kareltje weigerde verder te lopen en ik was nog niet uitgesproken of mijn vader riep van boven:’Goa ligg’n, ’n vlaigtuug komt hail leeg over.” We deden wat hij had gezegd en even daarna klonk een hels kabaal. Het vliegtuig beschoot een loods van de strokartonfabriek Free & Co.

Toen na een tijdje de rust was weergekeerd en men op onderzoek uitging, bleek, dat de loods inderdaad was beschoten en er op de weg allemaal kogels lagen. En nu zoveel  jaren later kan ik zeggen, dat mijn  broertje Kareltje onze levens heeft gered.

 

Peter Vosman

Foto: privéarchief Peter Vosman. Peter met zijn ouders.